Het is voor elke coach van belang ook zelf de coaching te blijven zoeken. Zo heb ik onlangs meegedaan aan de School of Mavericks (https://schoolofmavericks.com/) om te ontdekken waar nog een aantal persoonlijke valkuilen zitten. Naast dat we gekeken hebben naar mijn machtslijnen, was het contact met de medecursisten ook heel inspirerend. In de laatste individuele coaching die bij het proces hoorde, hebben we samen gekeken naar mijn onderwijsbureau en hoe ik mij daarmee neerzet, naar hoe belangrijk het is om jezelf toegankelijk en persoonlijk op te stellen en duidelijk te zijn in wie je bent en wat je levert. Naar aanleiding van zijn adviezen ben ik verder aan de slag gegaan met mijn site en mijn branding. Ik hoop dat nu nog beter overkomt wie ik ben en wat ik doe, wat ik voor iemand kan betekenen en wie mijn doelgroep is. Het uitkomen voor mijn hoogbegaafdheid is daarin misschien nog wel het meest kwetsbare punt aangezien het iets is wat voornamelijk anderen over mij gezegd hebben, maar waar ik moeite mee heb om het zelf zo te benoemen. Door het te benoemen en omarmen geeft het wel weer meer ruimte voor wat ik wil bereiken; juist het helpen van anderen met hoogbegaafdheid die er tegenaan lopen hoe hiermee om te gaan, vooral op het gebied van werk en scholing. Zo neem ik kleine, maar zekere stapjes richting mijn uiteindelijke doel; volledig zelfstandig aan de slag uit naam van mijn Onderwijsbureau om mensen verder te helpen meer kwaliteit te leveren in cursussen en trainingen, het coachen van individuen en professionals en het begeleiden van mensen met hoogbegaafdheid.

Naar aanleiding van een coachingssessie schreef ik het volgende gedicht. Hoe zwart het leven ook lijkt, uiteindelijk zijn er ook weer de mooie dingen, hoe klein soms ook.

Voel me zwaar en zwart

Zo veel kleuren missen in mijn hart

De wereld ziet er zo zwaarmoedig uit

Met zware stappen kom ik vooruit

Geen idee hoe ik moet zijn

Elke keer opnieuw loop ik op een dunne lijn

Balanceer heen en weer

Probeer te zwemmen, maar verdrink elke keer

Wie houdt mijn hand vast op dit pad?

Ik ben het soms allemaal zo zat

Liggend op mijn rug kijk ik omhoog

Ik zie de schimmen van een regenboog

Door alle ellende schijnt wat licht

Ik voel me weer een klein beetje verlicht

Een vlinder op mijn hart,

Misschien toch al iets minder verward... 

Vorige week heb ik een nieuwe baan geaccepteerd waardoor ik mijn oude diploma's en certificaten weer op moest duiken voor de dossiervorming. In principe geen enkel punt want die liggen allemaal netjes op een stapel in de kast. Het valt me dan wel op, als ik alles zo doorblader wat ik in 13 jaar verzameld heb, dat de visie op onderwijs niet vreselijk veranderd is. Keer op keer proberen we dezelfde ideeen in een ander jasje te hijsen en geven het dan een blitse naam met nog flitsendere bijpassende trainingen. Dit is absoluut niet cynisch bedoeld, wel realistisch. 

Toen ineens stonden we voor de situatie dat praktisch alle leerkrachten en docenten in het diepe gegooid werden en terug moesten vallen op hun basistechnieken, juist daar waar de vernieuwing ons opgedrongen leek te worden. Het digitale tijdperk kwam plotseling heel hard in ons gezichtsveld. Onderwijsmensen van allerlei leeftijdscategorieen en achtergronden stonden te kijken hoe ze deze nieuwe media in moesten gaan zetten. In dit geval was het namelijk niet een mooi uitgewerkt en vooropgezet onderwijsplan, ineens moest alles ad hoc anders. De methodes en trainingen schoten als paddestoelen uit de grond. Scholen probeerden zo goed en kwaad als het kan iets te maken van deze situatie; groepslessen, individueel aan de slag of 'blended learning'. Er zullen hele vergaderingen gevoerd zijn hoe dit het beste in te vullen, maar veelal was het ook gewoon de leraar alleen thuis proberend er iets van te maken met de kennis die hij heeft. En dan komen we weer uit bij de basis...

Er is niets mis mee om goede ideeen te behouden en af en toe bij te vijzelen. Een goede, ervaren docent zal heel goed in staat zijn aan te voelen wat de groep of individuele leerling op dat moment nodig heeft. Die docent zal in de loop der jaren zijn arsenaal zo uitgebreid hebben dat hij kan schakelen tussen vaardigheden en opdrachten. De onervaren docent, die zal vooral zoekende zijn naar wat er nodig is om nu iedereen te zien en bedienen. Laten we vooral oog hebben voor die docenten (ervaren en minder ervaren) die dat stukje extra ondersteuning kunnen gebruiken. Niet met nog meer vernieuwingen, maar door te doen waar zij goed in zijn.

Onlangs werd mijn advies gevraagd door ouders van wie hun dochter op school vastloopt. Het meisje is door de school begeleid en er is gekeken naar diverse manieren om haar te ondersteunen en helpen, maar helaas sluit dit niet aan en lukt het ouders en school niet om samen tot een oplossing te komen. Volgens het idee van Passend onderwijs zou ook dit meisje haar plek moeten hebben op deze (of een andere reguliere) school. Nu loopt ze echter het risico verwezen te worden naar speciaal onderwijs. Ondanks dat speciaal onderwijs haar wellicht heel goed zou kunnen helpen, is het voor ouders een stap te snel en te ver. Voor mij was vooral duidelijk hoe belangrijk het is dat de communicatie tussen de verschillende partijen goed verloopt en dat iedereen meegenomen wordt in het proces. 

Toen Passend onderwijs ingevoerd werd, waren er maar weinig docenten die hier positief tegenover stonden. Voor deze mate van zorg en de grootte van de klassen waren ze niet opgeleid. Het is voor menig school lastig om vorm te geven aan de grote mate van diversiteit in de klas en dan ook nog oog te hebben voor de individuele leerlingen en hun kansen en mogelijkheden. Houdt dit dan in dat Passend onderwijs mislukt is?

Dat denk ik niet. Het geeft kinderen die normaliter al sneller doorverwezen zouden zijn naar speciaal onderwijs de kans om in de klas te blijven bij hun vrienden. Toch zijn er veel leerkrachten die hier nog niet optimaal hun weg in kunnen vinden en zoeken naar oplossingen en hulp. 

No one reaches the top on his or her own. We all know the saying, but nonetheless, we often still think that asking for help is a shame. Our thinking comes in between and we think we fail or show that we are not good enough when we ask for help. That little voice inside that tells us that we need to prove our worth. To whom would you need to prove you are worthy?

Isn’t it so that we are all already worthy and that no one is in the position to be able to ask you to prove your worth? Of course, your boss, manager or supervisor has every right to ask you to show that you are good at your task and that you do what is asked of you, but we tend to forget that this is not the same as proving that you are a worthy person. When they tell you that you are not doing your job, this does not say anything else about you than exactly that.

It is useless even to try to prove your worth as you cannot tell the other person what to think or feel or how to perceive you. We can only show our best version of who we think we are and then it is up to the other person to do with it whatever they feel like. The other day I was in a situation with one of my colleagues in which he was offended by a question I asked him. It was a question without any negative intent so I was highly surprised by his response. I have always worked really well with him so that added to my surprise. After having asked for feedback from another colleague, I realised it had actually nothing to do with me or the way I asked the question. It had triggered something in him that is linked to his own thoughts on the subject. After asking the same question to other colleagues, I received many positive replies. It would have been a shame if I had let myself be stopped by his response.

So how does this relate to asking for help and being successful? When we no longer look at how other people perceive us and feel free to be ourselves and ask for help, the route to our desired path will be more visible. It does not necessarily make it easier, but we will be less distracted by obstructions we expect to be there but are only designed by us.

If you would like to be coached in this, feel free to contact me.

In starting any kind of enterprise, you hope to find people who resonate with you and would like to hear more about your plans and perhaps even be a part of them. You naturally try to create a community around you of like-minded people. In this first phase, you are often still working really hard on getting all the prerequisites in order and in your mind, you might already fill in how other people see you and your actions/business.

This pitfall is a very common one and we all fall for it at one time or another; we think we know what other people want/expect/think/need. And in that presumption, we often forget to ask people for the answer. You might be surprised by some of the answers.

Especially when you start completely fresh or take a completely different turn which people might not expect of you, it may be quite scary to show yourself, to show your work, talk about your visions and ideas. But you never know who you might inspire or help. That is the beauty of this, it could even be a contact of a contact, you never know.

So how do you do that, creating a community? Show yourself, show your work, be out in the open, dare to challenge, dare to make mistakes, and most importantly; dare to be real!

Of course, you do not always feel up to it. It does not matter what you have set your mind on doing, it can seem as high as a mountain to climb. Every single person has had moments in which they delayed their actions up to a point that the action to be taken seemed to large to overcome. This could be as small as a phonecall or opening the mail. In our minds, we make it count a lot heavier than it actually does. 

The funny thing is, whether you do it or not, that does not even matter. All the weight put on it, is put there by you. You are the only person to be able to change your perspective on a situation or do something about it. This is not meant as a therapeutic advice, but very practical indeed. 

People very often have the idea that I do not procrastinate at all, that I set my goals and live by them. I have small to-do-lists laying around and love ticking off what I have finished. This does not mean that this is the remedy for me. Some of the things on the list grow taller and taller the longer they have been on the list. Some items I just remove after some time as I do not see it happening anymore. And still I am proud to say that I get most things done, and even relatively on time. Is that due to my checklists? No, it is more due to an attitude that I adopted a long time ago.

I wanted to be good in everything, preferrably the best, and in order to reach that goal, I made sure that I worked effectively and timely. Reaching goals and deadlines well on time was a goal in itself. This resulted in a habit that I still profit from. But when people ask me where my drive comes from, it is no longer from that childhood wish to reach perfection. Perfection is an illusion, nothing more. Reaching goals still fills me with a sense of completion, but I have also experienced repeatedly that the opposite does not work. 

So how do I do it? By diminishing the task at hand. Not the importance of the task, but the portions of it. Usually we tend to set a huge goal e.g. going to the gym three days a week (when you're a couch potato) or improving the culture of your company. Then where do you start? This seems impossible. When you take small steps like first talking to your employees to see what they think the culture of the company is, the goal is within reach again. Small actions take less courage, but count just as much. Even five minutes a day can make a difference.

Recently, I joined a coaching challenge to post at least one message a day. Per message you receive a point, per share 0.2. Today was extremely busy and loud. The neighbours are renovating and there was constant noise, impossible to work in. Still, I had set my mind to writing at least one post per day. That I had already earned six points, was not of importance. With this, I can proudly say that I have managed to write my post for the day even though I was absolutely not feeling up to it. 

I am quite a fan of SPOCs and MOOCs, but the concept is still quite unknown and someone asked me to write a piece on this. What is the difference between a SPOC and a MOOC? And how is this different from e.g. e-learning? What makes them so interesting and good? And why am I such a fan?

MOOC stands for Massive Open Online Course and SPOC for Small Private Online Course. A MOOC is freely available to everyone without any admission fees. At times, the provider may ask for a certificate fee, but this is usually optional. A SPOC is less freely available and often times an admission fee is requested. SPOCs and MOOCs both can be offered by companies, organisations and institutions alike. The most important aspect of these concepts is the social learning.

The difference between a SPOC/MOOC and e-learning can mostly be found in the social aspect of the environment. Within e-learning, all the information is provided and the participant goes through the programme, at times at their own pace, at times at a prescribed pace, but usually individually. With a MOOC/SPOC, it is very important that it is only open for a set period of time as the most important element of it is the interaction with the other participants. You do not merely participate to gain knowledge, it is just as important to share your knowledge with your peers. The goal is to be highly interactive. With this in mind, it is important that the environment is also adjusted to that goal (i.e. open, challenging questions, short texts, stimulating clips).

In my blog for Next Learning Valley, I provide tips on how to construct a MOOC/SPOC in such a way that participants gain most from it, but will also be interested in coming back for more information. Nowadays, people are less willing to pay for things they do not see the value of, but when the value is established, they are willing to pay for that. There is so much knowledge and information freely available, it is the expertise people are looking for.

I am a huge fan of SPOCs and MOOCs as I believe that this concept can be of great support to a new construct of education. It is old-fashioned to sit in classrooms all day. Even in secondary and primary schools, this is no longer a given. With the growing shortages in employees, employers need them on the floor as much as possible. Information is freely available, but we need to learn from each other and in interaction as well. The world is one big learning community and everything you wish to learn can be found, provided by professionals who know what they are talking about.

Voor Next Learning Valley mocht ik een blog schrijven over de tussentijdse resultaten van mijn scriptieonderzoek; Hoe SPOC je? https://lnkd.in/dnwvbHd #sociallearning #mooc #curatr Onderzoek door Next Learning Valley ROC Rivor Open Universiteit

Every now and then, everyone can use some coaching. Whereas some people need coaching because they are stuck, others need it to grow to a different level or gain different insights. When I started dating my boyfriend, who is a life coach, I did not want to be coached. Even though I had been experiencing some complications in the work setting for some years, this was not something I needed a coach for. To me, a coach resembled a therapist, and my problems were definitely not serious enough for therapy.

Then, last year I was offered an opportunity at work in which I could indicate what I needed to progress further towards my goal. I chose to ask for a coach. By now, we have had some conversations and I now see the benefits of having a coach. A coach is no therapist, a coach is more like a speaking partner when you need to regain overview, or get a small nudge in the back. In the meantime, I have read coaching books, spoken to coaches, watched podcasts and webinars, been a member of coaching groups, and much more. There are all types of coaches, even coaches who coach coaches, and it is not restricted to a certain person or problem either.

I now see that having a coach is no shame. In a way, I have been coaching my students, pupils, friends and colleagues for years. With my educational agency, I also hope to help, train and coach individuals and companies who are open to my help. Whether it concerns an individual needing help in choosing the right educational path, a company setting up an educational department or a school wishing for a critical look at their system, I would love to search for the solution together.

Vorige week vrijdag ontving ik een mail van de juf van mijn oudste dochter. Mijn dochter zit in groep 8 en heeft vorige week de Cito-toets gedaan. Gelukkig was ze er van tevoren niet vreselijk zenuwachtig voor, tot ze de avond ervoor huilend op de trap uit het raam zat te kijken om wat rustiger te worden. Ze was bang voor hoeveel ze zou moeten lezen, ondanks dat ze gebruik mocht maken van de voorgelezen versie. Al sinds groep 3 weten we dat ze dyslexie heeft en heel hard moet werken om eruit te krijgen wat erin zit. Jaar na jaar heeft ze veel begeleiding gehad van binnen en buiten de school, maar nu kwam het toch echt neer op wat ze zelf zou laten zien. Wij hadden het volste vertrouwen in haar en hebben nooit druk op de toets gelegd. Zolang ze goed haar best doet en laat zien wat ze kan, komt ze er wel. Zo hebben we haar ook altijd opgevoed. Toch kwam alle stress er ineens uit. Ze wist het allemaal wel, maar vond het toch lastig om alles te overzien.

De dagen van de Cito verliepen eigenlijk heel soepel. Elke dag kwam ze rustig en enthousiast thuis. Ze had er vertrouwen in, en bovendien had de onderwijsassistent die haar begeleidt haar regelmatig even opgezocht wat haar een goed gevoel gaf. Daarnaast had de juf ‘s middags erg haar best gedaan om er steeds weer iets leuks van te maken. Haar juf is echt geweldig; ze begeleidt de kinderen op emotioneel en intellectueel vlak en maakt belangrijke dingen bespreekbaar in de klas. Afgelopen vrijdag, Goede Vrijdag, ontvingen we dus een mail van de juf dat ze gesproken had met de vervolgschool en dat ze graag nog met ons zou afspreken om de niveaukeuze door te spreken, of we komende dinsdag langs wilden komen. Mijn eerste reactie was: er zou toch niks mis zijn? Afspreken in de vakantie? Maar natuurlijk zouden we naar school komen.

Samen met mijn dochter ben ik naar school gegaan. Uiteindelijk hebben we een hele poos met de juf zitten praten. De combinatieklas waar we voor wilden gaan, werd niet aangeboden door de school van onze keuze. Ze zou dus moeten kiezen tussen twee niveaus. De juf had de situatie uitgebreid met de school doorgesproken en wilde dit ook met ons bespreken. Deze juf maakte dus niet alleen tijd vrij voor een uitvoerig gesprek met de docent van de middelbare school, maar wilde ook graag in haar vakantie met ons spreken. Ze heeft ons de situatie uitgelegd en met ons doorgesproken waarna ik ook met mijn dochter kon bespreken wat we vanuit thuis belangrijk vinden en waar onze voorkeur naar uit gaat. We konden heen en weer vragen stellen en mijn dochter meer duidelijkheid geven over wat haar zo meteen te wachten staat en wat ze aan begeleiding kan verwachten, maar ook wat we van haar verwachten.

Na het gesprek moest ze eerst alles laten bezinken, maar vanochtend wist ze mijn vriend al volmondig te vertellen dat ze haar keuze gemaakt had. Ondanks dat ze het heel spannend vindt, gaat ze toch voor het hogere niveau van de twee keuzes. Ze wil de sprong wagen en zien waar ze uitkomt. Wat ben ik ontzettend trots op haar en zo dankbaar voor deze juf.

Ik geloof enorm in de mogelijkheden van groei en dat die groei overal te vinden is. De laatste anderhalf jaar werd dat voor mij nog extra benadrukt door de groei die ik persoonlijk doormaakte. Mede door mijn vriend (Niels Harteman) kwam ik in aanraking met boeken die ik normaal zelf misschien minder snel opgepakt had, maar die me wel weer nieuwe inzichten gegeven hebben. Ik hou ontzettend veel van lezen en kan boeken echt verslinden, maar deze boeken hadden tijd nodig. Voor deze boeken moest ik rustig gaan zitten en slechts in beperkte gedeeltes per keer absorberen, niet meer dan een paar bladzijden of een hoofdstuk. De informatie moest de tijd krijgen om te landen, om te bezinken. 

Soms merk ik dat ik dan uren of dagen na het lezen nog met een onderwerp bezig ben en dat het onbewust blijft spelen. Soms ben ik het niet direct met de schrijver eens, andere keren probeer ik op zoek te gaan naar mijn visie hierop, nog vaker laat ik het tegenwoordig vooral bezinken. Niet te actief ermee aan de slag, maar kijken wat het effect is en waar het toe leidt. 

Inmiddels, maanden later, merk ik dat het me meer rust heeft geschonken. Rust naar buiten toe, maar, nog belangrijker, veel rust naar binnen toe. Rust om situaties te overzien en van daaruit te kunnen observeren/analyseren/adviseren.

In de MOOC Breinleiderschap van vandaag werd ook mooi verwezen naar de waarde van rust en hoe we deze rust in kunnen bouwen voor leden van een team of leerlingen in een klas. Hoe mooi is het om van daaruit ruimte te creeren voor die dingen waar we de meeste aandacht naar uit willen laten gaan?

Vandaag heb ik de tweede les afgerond binnen de MOOC Breinleiderschap.
Deze les ging vooral over a fixed or growth mindset. Met een partner die life coach is, hebben we het nog wel eens over mindset en wat dat nou eigenlijk doet en inhoudt... Voorheen dacht ik vooral dat ik een growth mindset had, tegenwoordig geloof ik dat het meer is dan dat.

Afgezien van dat de mindset wisselt per taak (bepaalde dingen doe ik namelijk zeker volgens a fixed mindset), ben ik er nu ook meer achter dat het niet zo zit in welke mindset je over het algemeen zou hebben. Wij zijn namelijk zelf de baas over onze mindset. Wij bepalen hoe we over dingen denken en hoe we erin staan. Dat het daarbij helpt wanneer we open staan voor nieuwe dingen en om te leren, dat is een feit. Maar de keuze voor hoe we ernaar kijken, ligt uiteindelijk in ons eigen gedachtenpatroon.

Voor mijn scriptie ben ik momenteel bezig met onderzoek naar de invulling van de content van SPOCs. Daarvoor heb ik met enige regelmaat gesprekken en interviews met collega's van binnen en buiten de organisatie. Wat ik dan regelmatig benoem, is dat Learning Analytics niet alles zeggen over hoe een deelnemer in de MOOC of SPOC staat...Volgens de Learning Analytics zou ik bijvoorbeeld overduidelijk een passieve lerende zijn die vooral stof in zich opneemt. Hoewel dit klopt, betekent dit niet dat ik niet met de stof aan het werk ga.

Het heeft me in elk geval wel aan het denken gezet, wat er mede toe geleid heeft dat ik met de MOOC Breinleiderschap wel een actieve rol aanneem. Ik reageer op de opdracht, en zelfs ook op medestudenten, daar waar ik voorheen waarschijnlijk vooral in mijn hoofd antwoord gegeven zou hebben. 

Het is een interessant om dat wat gepredikt wordt, kritisch te blijven bekijken en ook te toetsen aan wat we zelf weten en denken te weten. Vandaag hoorde ik mijn directrice vertellen over een situatie waarin ze in gesprek was geweest met mensen binnen de organisatie en in dat gesprek werd aangegeven dat iets veel geld zou kosten om uit te voeren. Haar reactie daarop was geweest: maar hoeveel kost het wanneer we het niet doen? 

Die vraag trek ik bij deze nog veel breder en hou ik er graag in; het kost misschien het nodige om iets te doen, maar wat kost het als we het niet zouden doen?