Naar aanleiding van een coachingssessie schreef ik het volgende gedicht. Hoe zwart het leven ook lijkt, uiteindelijk zijn er ook weer de mooie dingen, hoe klein soms ook.

Voel me zwaar en zwart

Zo veel kleuren missen in mijn hart

De wereld ziet er zo zwaarmoedig uit

Met zware stappen kom ik vooruit

Geen idee hoe ik moet zijn

Elke keer opnieuw loop ik op een dunne lijn

Balanceer heen en weer

Probeer te zwemmen, maar verdrink elke keer

Wie houdt mijn hand vast op dit pad?

Ik ben het soms allemaal zo zat

Liggend op mijn rug kijk ik omhoog

Ik zie de schimmen van een regenboog

Door alle ellende schijnt wat licht

Ik voel me weer een klein beetje verlicht

Een vlinder op mijn hart,

Misschien toch al iets minder verward...